Dziady (1984)
Adam MICKIEWICZ

(…) wyróżnić chciałbym Kamilę Sammler, która z dużą kulturą i wyrazistością zagrała Dziewicę w Części i w Nocy Dziadów, szczególnie Ewę w części III. (…)
(Władysław Orłowski HIC NATUS EST CONRADUS Dziady– Święto teatralnej Łodzi; Odgłosy nr 15 14 kwietnia 1984 roku)

(…) Maciej Prus prowadzi nas krętą i niełatwą ścieżką ludzkiego doświadczeni, jego stopniowego i wielopłaszczyznowego stawania się, dokonującego się na naszych oczach (…) to proces poznawania siebie i świata, umiejscawiania w nim jednostki, jej dojrzewania i osiągania pełnego człowieczeństwa.
(…) Bezbłędnie też przemyślał i zrealizował Maciej Prus zakończenie, w którym Kamila Sammler ładną kreską dorysowuje postać Dziewicy. (…)
( Jerzy M. Fiedosiejew Nikt już nie przywoła Gustawa; Głos robotniczy 4 kwietnia 1984 roku)

(…) Nastrój tajemnicy i niepokoju narzuca się od scen początkowych. Dwa pragnienia wiedzy o świecie zostały przeciwstawione: Oświecenia, którego zbuntowanym uczniem był Mickiewicz i obrzędowej magii. Słowa „co to będzie”, chóralnie mówione nadają ton epizodom Części Pierwszej i całej Drugiej. Słowa Dziewicy (Kamili Sammler), po początkowym ściszeniu głosu brzmią pełnią tęsknoty. (…)
(Wojciech Natanson Ambitne porażki; Życie Warszawy nr 135 7 czerwca 1984 roku)

(…) Przedstawienie zaczyna część I „dziady widowisko”. Nad grobowym kopcem ziemi samotna dziewczyna w grobowej czerni (Kamila Sammler). To nie sentymentalna, romantyczna Dziewica, marząca nad romansem „Valerie” o kimś, „co myślami wzajemnymi lata”. Jej żałoba jest z Grottgera. Znacząco brzmi kwestia: „wtenczas przeszłość do życia moglibyśmy wcielić ./ Spomnieniem”. Dziewica grać potem będzie Pasterkę, Ewę, Kobietę w żałobie, towarzyszy Konradowi w celi bazylianów, przyklęka przy nim po scenie egzorcyzmów.
(Bożena Winnicka „Jesteś niepojętny, będę się tłumaczyć”; Życie literackie nr 30; 22 lipca 1984)

(…) Duch kochanki Gustawa (Kamila Sammler) pojawia się pod postacią kobiety w czerni o bujnych rudych włosach. Klimat tego obrazu tworzy oświetlenie horyzontu światłem niebiesko-fioletowego, co daje efekt jesiennego świtu, kiedy czerwień nieba zapowiada dość zimny i pochmurny dzień. Nastrój i charakter obrzędu określa wybijany prymitywny rytm, łamiący swą monotonną frazę pauzą ciszy. Obraz ostatni przedstawia rudowłosą kobietę w czerni i mężczyznę (po chwili uświadamiamy sobie, że to przebrany w kostium Konrada Guślarz), którzy spotykają się w scenie zamykającej III część Dziadów. Podest z trzaskiem rozsuwa się na boki. Jasne, ciepłe światło pada na tragicznie rozdartą ziemię, klęczącą w geście rozpaczy kobietę i stojącego mężczyznę, oddzielonych od siebie przepaścią.
Oba, wybitnie ekspresyjne obrazy stanowią klamrę spinającą przedstawienie. Bohaterowie ludowego obrzędu w końcowym obrazie spotykają się, jak chce Mickiewicz, jeszcze raz, ale jakby na wyższym, tragicznym piętrze świadomości.(…)
(Elżbieta Baniewicz Przegrać do mistrza; Twórczość nr 9; 1 września 1984 roku)