Samotna droga (2002)
Arthur SCHNITZLER

(…) O czym oni rozmawiają, ci królowie życia? Na ogół mówią o śmierci, własnej, swoich bliskich, spodziewanej i tej, która już nastąpiła. Ten najpiękniejszy ze światów jest podszyty śmiercią, to dziwne, ale owej salonowej konwersacji na łonie ogrodowej przyrody, konwersacji, którą prowadzą jeszcze (!) żywi , wciąż towarzyszą umarli. Tak więc żywi rozmawiają o zmarłych i o własnej śmierci (…) że dawno temu postępowali podle, głupio i okrutnie. że gardzili miłością ofiarowaną. (…) że aktualnie są puści i wypaleni, że nie czują nic, nie mają w sercu miłości, nie potrafią jej odwzajemnić (…) że ich życie było jedną wielką gonitwą bez celu i bez satysfakcji lub ucieczką w popłochu. która nie uchroniła ich przed klęską i przegraną, że życie w ogóle, a ich w szczególności, jest nędzne, kłamliwe, podle i złe. (…) i w końcu, że ich serca są puste. A może klęska jest istotą ludzkiego losu?

(Maciej Szybist Stała obecność cienia; program do spektaklu- archiwum Teatru Jaracza)

(…) Nie powiódłby się ów zamiar wcale, gdyby nie wyrównana gra wszystkich występujących w „Samotnej drodze” aktorów. Od pięknej roli Kamili Sammler (…)

(Michał Lenarciński Psychoanaliza śmierci; Kultura Dziennik Łódzki 11 czerwca 2002- archiwum Teatru Jaracza)

(…) znakomici aktorzy fantastycznie poprowadzeni przez Bogdana Hussakowskiego, zdecydowali, że ten długi zapis prywatnych klęsk jest w stanie zatrzymać uwagę. Nie ma tu ani jednej postaci, która właśnie za sprawą aktorskiej interpretacji nie robi wrażenia. (…) Chora, przegrana żona Kamila Sammler i Mariusz Siudziński – jak z Czechowa.(…)

(Renata Sas Śmiertelnie przegrani; Express ilustrowany 13 czerwca 2002 – archiwum Teatru Jaracza)