101 dalmatyńczyków (2000)
Dodie SMITH

Rozmowa tygodnia

Express Magazyn 23 czerwca 2000 r.

BOGDAN GADOMSKI

Kamila SAMMLER, popularna i ceniona aktorka Teatru im, S. Jaracza w Łodzi (w ciągu 10 lat kilkadziesiąt ról: Hermiona w ,,Opowieści zimowej”, Maria z „Woyzecka”, Melisa w ,,Listach miłosnych”, Rachela w „Weselu”, Ewa w ,,Dziadach”), znana również z dużego i małego ekranu, od niedawna zasłynęła w mieście jako demoniczna, zła i przebiegła Cruella de Mon w musicalu ,,101 dalmatyńczykow”, znakomitym, dynamicznym i niezwykle efektownym przedstawieniu nie tylko dla dzieci. Obecnie przygotowuje się do zdjęć w nowym filmie Witolda Leszczyńskiego, który będzie dalszym ciągiem głośnego ,,Żywota Mateusza”, w którym zagra Sonię.

– Jak zareagowała pani, kiedy dowiedziała się, że zagra słynną Cruellę de Mon w musicalu ,,101 dalmatyńczyków”?

– Entuzjastycznie, ponieważ do tej pory grywałam role ciepłych, subtelnych kobiet. A tu nagle demon zła, było to dla mnie prawdziwe wyzwanie. Ponieważ lubię wyzwania, w pewien sposób mnie to podniecało. Wiedziałam, że będzie to sprawdzian mojej kondycji fizycznej i wokalnej. Dużo śpiewam i tańczę. Jestem w swoim żywiole. Poza tym ta rola daje możliwość przekraczania pewnych barier. W aktorstwie lubię to co jest nieobliczalne, a w tej roli można było to pokazać.

– Czy znała pani postać Cruelli de Mon z innych interpretacji aktorskich?

– Wydaje mi się, ze teatralna wersja „101 dalmatyńczyków powinna być zbliżona do wersji animowanej, tzn. trzeba grać bardzo wyraźiście i komiksowo, ale zapoznałam się z filmem fabularnym, w którym Cruellę de Mon grała Glenn Closse. Wiedziałam, że muszę używać zupełnie innych środków niż filmowe. Moja interpretacja musiała być dużo bardziej ekspresyjna i wyrazistsza, aby dobrze przechodziła przez teatralną rampę.

– Jaka więc jest ta najnowsza Cruella de Mon z ul. Jaracza?

– Cruella jest przebiegła, demoniczna, agresywna. Słowem moje totalne przeciwieństwo. To ona kradnie 101 dalmatyńczyków i umieszcza je w swojej fabryce skór. Uwielbia futra, które mnie absolutnie nie podniecają. Nie szukam dla niej usprawiedliwienia, bo w bajce negatywne postaci będą w końcu ukarane. Muszą być ofiary i ich prześladowcy.

– Podobno negatywne postaci są dla aktora ciekawszymi zadaniami do zagrania?

– Zdecydowanie tak.

– Ile negatywnych postaci zagrała pani do tej pory?

– Wszystkie grane przeze mnie postaci mają cechy ludzkie czyli dobre i złe. Ale uosobienie zła zagrałam po raz pierwszy. Paula, którą gram w sztuce ,,Zabawa w koty” niechcący krzywdzi ludzi, bo jej intencje są jak najlepsze.

– Pochodzi pani z Poznania, studia aktorskie kończyła w Krakowie, ale związała się z łódzkim Teatrem im. S. Jaracza. Czy jak do tej pory spełniła się pani w nim jako aktorka?

– Z aktorami jest tak, że są nieszczęśliwi kiedy nie grają i wtedy gdy grają. Ja gram dużo, mam okresy intensywnej pracy i stanu wyciszenia, przyczajenia. Teraz czuję, że płynę z prądem wierzę, że on mnie niesie, w dobrym kierunku.

– Co więc decyduje o aktorskim spełnieniu?

– Dla mnie spełnieniem aktorskim jest szansa na ciągły rozwój, na ciekawą pracę, interesujące propozycje, zmaganie się z rolami. Dla mnie aktorstwo jest rodzajem osobistego wyznania oraz próbą zrozumienia cudu i tajemnicy jaką jest świat, życie i człowiek.

– Czy satysfakcjonuje panią granie wciąż w tym samym teatrze i to nie stołecznym, co może ograniczać pole aktorskiego manewru w karierze?

– Gram nie tylko w teatrze im. Stefana Jaracza, zagrałam wiele ról w teatrze TVP, filmie, nie mam więc poczucia, że jestem zamknięta w kokonie tych samych ludzi. Moja praca ma przestrzeń i oddech. Ten problem mnie nie dotyczy. Nigdy nie interesowała mnie sława, za to szukałam zawodowej satysfakcji, a przyjemność z pracy można znaleźć wszędzie. Poza tym ja jako aktorka ani mój teatr nie jesteśmy anonimowi i nie powinnam mieć żadnych kompleksów. Obecnie przygotowuję się do filmu wybitnego reżysera Witolda Leszczyńskiego, który jest kontynuacją „Żywota Mateusza”. Cieszę się na ponowne spotkanie z Franciszkiem Pieczką, z którym grałam jako studentka w spektaklu telewizyjnym „Kowal, pieniądze i gwiazdy”. Byłam tam jego córką. Zagram rolę Soni, kobiety o złożonej biografii, która straciła dziecko, ma problemy z mężem. Cieszę się również na realizację ,,Idioty” Dostojewskiego, która najpierw została pokazana w Teatrze „77”, a teraz będzie przeniesiona na mały ekran.

– Wiem, że pochodzi pani z Poznania, zapytam więc – czy zdążyła się za przyjaźnić z Łodzią?

– Nie utożsamiam się z Poznaniem. Bliższy psychicznie jest mi Kraków, gdzie studiowałam. Jeśli chodzi o Łódź to jest to miasto trudne ale ambitne i stara się dbać o swoich artystów.

– Kto tworzy pani najbliższą rodzinę?

– Mąż – aktor Ryszard Kotys, znany z kilkuset ról filmowych, na co dzień aktor teatralny i ojciec mojego syna Eryka. Żyjemy w układzie partnerskim i chociaż mąż jest bardzo silną osobowością, to ja należę do osób, które nie tak łatwo można poskromić.

– W pracy musi pani mieć wszystko pod kontrolą, czy zdaje się na żywioł i improwizację?

– Na pierwszym etapie pracy nad rolą musi się pojawić spontaniczność, żywiołowość. Trzeba sprawdzić wiele różnych możliwości. Z czasem nad materiałem panuję w sposób coraz bardziej precyzyjny, jest pod moją kontrolą. Ważny jest dla mnie element ciągłego poszukiwania w ramach tego co już powstało i dzięki czemu rola jest żywa każdego wieczora.

– Ile pytań zdała pani reżyserowi Jerzemu Bielunasowi w trakcie pracy nad rolą Cruelli?

– Zadawałam reżyserowi pytania, ale zawsze pojawiały się w biegu, bo przedstawienie powstało w zawrotnym tempie. Ogromną inspiracją była dla mnie autorka choreografii i ruchu scenicznego znakomita Janina Niesobska, także kompozytor Tomasz Łuc i scenografka Maria Balcerek.

– Co najbardziej wycisza panią gdy wraca z teatru do domu?

– Kontakt z przyrodą. W domu mam dużo kwiatów. Chętnie wsiadam na rower, jeżdżę po łagiewnickich lasach. Słucham jazzu. Ukojeniem jest dla mnie mąż, który potrafi tonować moje emocje przenoszone z teatru do domu. Dobrze się relaksuję w naszym wiejskim domku w Lusowie pod Poznaniem, nad jeziorem

Rozmawiał
BOGDAN GADOMSKI